Իրար հետևից անհաջողության են մատնվում համաեվրոպական առաջին խաղերին մասնակցող Հայաստանի մարզական պատվիրակության ներկայացուցիչները, որոնց Բաքու գործուղել-չգործուղելու հարցը, ի դեպ, քիչ քննարկումների տեղիք չտվեց մարզական բոսերի ու հասարակության շրջանում:
Անհաջող մասնակցության առումով փաստը, անշուշտ, ցավալի է, սակայն շատ ավելի ցավալին մեր այդպես էլ վերջ չունեցող տղայամտությունն է: Եթե զավեշտալի չլիներ, կարելի կլիներ նույնիսկ որպես հետաքրքրական որակել նման մասնակցությանը հետևող բացատրությունները, որ արվում են լուրջ դեմքերով ու, թվում է, լուրջ մարդկանց կողմից:
Գլուխը քարը, որ այդ մարդիկ դժգոհում են Բաքվում մեր մարզիկների նկատմամբ ցուցաբերվող մրցավարների կամայականություններից, ինչը, անշուշտ, միջազգային իմպերիալիզմի դավադրությունն ու աղաղակող անազնվությունն է մեր ազնիվ ցեղի հանդեպ, բայց որ դժգոհում են տեղի մարզասերների կողմնակալ վերաբերմունքի՜ց, սա արդեն Նոբելյան մրցանակի ներկայացնելու արժանի հայտնագործություն է, թեպետ, մյուս կողմից էլ` ո՞ր մեկին և ո՞ր մեկինն առաջադրես: Օրեր առաջ ֆուտբոլի Հայաստանի հավաքականի գլխավոր մարզչի պաշտոնակատար Սարգիս Հովսեփյանը, ի դեպս «գրավիչ» բառի, դեմքի նույնքան գրավիչ բովանդակությամբ ու շողշողուն արտահայտությամբ այնքան էր կենտրոնացել պորտուգալացիների հետ խաղում մեր հավաքականի ցույց տված գրավիչ խաղի վրա, որ ակամայից սկսեցի մտածել` իսկ ի՞նչ կլինի, եթե ՖԻՖԱ-ին ու ՈՒԵՖԱ-ին առաջարկենք խաղի հաշվի փոխարեն, որպես գլխավոր ցուցիչ, հաշվեն հանդիպման գրավիչ լինելու գործոնը կամ բարոյական կոչված հաղթանակը: Մի ծիծաղեք, ժողովուրդ, առաջարկությունն անցնելու դեպքում հաստատ կրած ենք:
Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ